Woordorde en die werklike verdeling van die vonnis. Die werklike verdeling van die vonnis in die Engelse taal

Sommige frases en sinne beteken iets heel anders as wat gebeur het met die eenvoudige toevoeging van die woorde wat gebruik word. Hoekom dieselfde sin verstaan kan word in verskillende maniere, as jy die konseptuele aksent van die een woord na 'n ander te herrangskik? As die voorstel is in die konteks van die omliggende woorde gewoonlik gee verduidelikings wat nie help om verwar word. Maar soms die korrekte gevolgtrekking, baie moeilik om te doen. Verder is dit bemoeilik grootliks die persepsie van inligting, want dit neem te veel moeite op die balans in plekke stukkies sinne en frases. Gegewe die probleme izyasneniya en persepsie, eintlik deel van die sintaksis en die werklike verdeling van die vonnis.

As jy nie die skuif te verstaan, 'n deel van die sin is die primêre en wat - afhanklik, en wat die spreker maak 'n stelling aan die hand van al bekende feite, en dat hy wil as 'n unieke inligting aan te bied - sal nie haastig lees nie werk of staan dialoog met gesprek. Daarom, in die aanbieding van beter aan te pas hul woorde met 'n paar reëls en gevestigde norme wat eie is aan die taal wat gebruik word. Argument in die teenoorgestelde rigting, sal die opname proses makliker wees as jy vertroud is met die beginsels van die logiese vorm van die aanbiedings en die mees algemene voorvalle is.

Sintaksis en semantiek

Ons kan sê dat die werklike verdeling van die sin - dit is die logiese verbindings en klem eerder hul izyasnenie of opsporing. Misverstande ontstaan dikwels wanneer kommunikeer, selfs in hul eie taal, en as dit kom by transaksies met 'n vreemde taal, is dit nodig, bykomend tot die standaard kwessies in ag te neem die verskille in kultuur. In verskillende tale tradisioneel oorheers 'n bepaalde woordorde en die werklike verdeling van die vonnis moet kultuursensitiewe wees.

As ons dink aan breë kategorieë, kan alle tale word in twee groepe verdeel: sintetiese en analitiese. In sintetiese tale, baie dele van spraak het 'n paar woordvorme, wat die individuele eienskappe van die voorwerp, gebeurtenis of aksie met betrekking tot wat gebeur reflekteer. Woorde is, byvoorbeeld, die waardes van die gesin, persoon, getal en geval; vir werkwoorde hierdie aanwysers is tye, deklinasie en geneigdheid, vervoeging, volmaakte en t. d. Elke woord is wat eindig of agtervoegsel (en soms veranderinge in die hoofdmap) wat ooreenstem met die funksie verrig, sodat morfeme reageer op die verandering van die klimaat in die sin. Russiese taal is sintetiese, aangesien dit logika en sintaksis van frases in 'n groot mate gebaseer op die veranderlikheid van morfeem, en moontlike kombinasies in absoluut enige volgorde.

Daar is ook geïsoleerde tale waarin elke woord ooreenstem met net een vorm, en betekenis van die woord mag slegs slaag deur die middel van uitdrukking van die werklike verdeling van die vonnis as die regte kombinasie en volgorde van woorde. As jy die plekke van die voorstel herrangskik, kan betekenis drasties verander as gevolg geskend die direkte verband tussen die elemente. Die analitiese taal van die toespraak woordvorme mag wees, maar hulle getal is gewoonlik baie laer as sintetiese. Hier is daar 'n kompromie tussen die unchangeability woorde rigied vaste woordorde en buigsaamheid, mobiliteit, wedersydse refleksies.

Word - frase - sin - teks - kultuur

Huidige en grammatikale afdeling van die sin beteken dat feitlik taal het twee aspekte - die eerste, betekenis, dit is, 'n logiese struktuur, en tweedens - die werklike vertoning, dws sintaktiese struktuur. Dit geld ook vir elemente van verskillende vlakke - individuele woorde, frases, frase omkeerbesit voorstelle konteks van voorstelle om die teks as 'n geheel en aan sy konteks. Van kardinale belang is die semantiese lading - want dit is voor die hand liggend dat, deur en groot, dit is die enigste doel van taal. Tog kan die werklike beeld nie afsonderlik bestaan nie, aangesien, op sy beurt, sy uitsluitlike doel - om die korrekte en ondubbelsinnig oordrag van semantiese lading te verseker. Die mees bekende voorbeeld? "Eet, Blogs". In die Engelse weergawe, kan dit klink soos hierdie: «uitvoering daarvan is onaanvaarbaar dan obviation» ( «uitvoering, is onaanvaarbaar dan obviation», «uitvoering daarvan is onaanvaarbaar dan, obviation»). Vir 'n behoorlike begrip van die instruksies wat nodig is om vas te stel of die huidige lede van die groep "uit te voer", "kan nie vergewe," of die groep "kan nie uit te voer," "vergifnis".

In hierdie situasie, is dit onmoontlik om die gevolgtrekking sonder sintaktiese aanduidings - dit is, sonder 'n komma of enige ander leestekens. Dit is waar vir die bestaande orde van die woorde, maar as 'n aanbod lyk soos 'n "kan die kwytskelding nie uit te voer", die ooreenstemmende uitset kan gedoen word op die basis van hul plek. Toe die "straf" sou direkte getuienis wees, maar "dit onmoontlik is om vergewe» - 'n aparte verklaring, want dit sal die dubbelsinnigheid van die situasie sou gegaan het die woord "kan nie".

Tema en rheme afdeling eenheid

Die werklike verdeling van die vonnis verwys na die skeiding van die sintaktiese struktuur in logiese komponente. Hulle kan óf die sin of blokke van nou verenig in die betekenis van die woorde verteenwoordig. Tipies, is hierdie terme gebruik as die tema, rheme eenheid en afdeling, na die middel van die werklike verdeling van die sin te beskryf. Onderwerp - dit staan bekend inligting, of die agtergrond van die boodskap. Rem - dit is die deel waarop die fokus is. Dit bevat 'n belangrike inligting, waarsonder die voorstel van die doel sou verloor. In Russies, Remus, as 'n reël, is in die einde van die sin. Hoewel dit nie duidelik, in werklikheid, Rem kan enige plek geleë is. Maar wanneer die Rem is geleë byvoorbeeld aan die begin van die sin, in die omliggende frases gewoonlik gevind word óf stilistiese of semantiese verwysing na dit.

Die korrekte definisie van die onderwerp en die stelling help om die essensie van die teks verstaan. Eenhede afdeling - woorde of frases binne die betekenis onverdeelbare. Die elemente wat die prentjie detail te voltooi. Hul erkenning is nodig om te sien die teks is nie woord vir woord, maar deur logiese kombinasies.

"Logiese" onderwerp en "logiese" komplement

In die voorstel daar is altyd 'n groep van die onderwerp en die gesegde groep. Groep te verduidelik, wat die aksie voer, of iemand beskryf die gesegde (indien die gesegde spreek die staat). Groep gesegde sê dit maak die onderwerp, of in een of ander manier onthul sy aard. Daar is ook 'n aanvulling wat aan die gesegde is aangeheg - dit verwys na 'n voorwerp of 'n lewende voorwerp wat beweeg die aksie te wees. En dit is nie altyd maklik om te verstaan wat is die onderwerp, en dat bykomend. Die onderwerp in die lydende vorm is 'n logiese aanvulling - dit is die voorwerp waarop die aksie uitgevoer. 'N Logiese Daarbenewens word 'n agent - dit wil sê die persoon wat die aksie voer. Die werklike verdeling van die vonnis in die Engelse taal onderskei drie kriteria waarvolgens jy kan seker maak dat die onderwerp, en dit is die aanvulling. In die eerste plek die onderwerp altyd met die werkwoord in persoon en getal ooreengekom. In die tweede plek, dit neem gewoonlik 'n posisie in die voorkant van die werkwoord, en die toevoeging - na. Derdens, dit het die semantiese rol van die onderwerp. Maar as die werklikheid is in teenstelling met sommige van hierdie kriteria, in die eerste plek in ag konsekwentheid met die werkwoordstuk geneem. In hierdie geval, is benewens die "logiese" onderwerp, en die onderwerp, onderskeidelik, die sogenaamde "logiese aanvulling."

Geskille oor die samestelling van die gesegde groep

Ook, die werklike verdeling van die sin gee aanleiding tot baie debat oor wat 'n groep gesegde - direk die werkwoord, of 'n werkwoord en verwante aanvullings daartoe. Dit is bemoeilik deur die feit dat tussen hulle is soms nie 'n duidelike grense. In die moderne linguistiek aanvaar dat die gesegde, afhangende van die grammatikale skema voorstelle - óf die werklike werkwoord (hoofwerkwoord), of die werklike werkwoord hulp en hulpwerkwoorde (modale werkwoorde en hulpwerkwoorde), of werkwoord-koepel en predikatiewe en die oorblywende is nie ingesluit in die groep.

Omkerings, idiome en idioom as die inversie

Die idee, wat ons voorstel moet dra is altyd gekonsentreer op 'n sekere punt. Die werklike verdeling van die vonnis is bedoel om te erken dat hierdie punt is die hoogtepunt en dit moet beklemtoon. As verkeerd aksent, kan daar verwarring of misverstand van die idee. Natuurlik, in die taal, is daar sekere reëls van grammatika, maar hulle net die algemene beginsels van die vorming van strukture en word gebruik vir die konstruksie van die sjabloon. Wanneer dit kom by die logiese rangskikking van aksent, dikwels is ons gedwing om die struktuur van die stellings te verander, selfs al is dit in stryd met die wette van onderwys. En baie van hierdie sintaksis van afwyking van die norm het die status van 'n amptelike "verkry. Dit wil sê, hulle gevestig hulself in die taal, en is wyd gebruik word in die normatiewe toespraak. Soortgelyke verskynsels voorkom wanneer hulle die skrywer vrylating uit te stel meer komplekse en té omslagtig strukture, en wanneer die teiken is voldoende heilig die middele. As gevolg hiervan, is dit verryk deur uitdrukking en al hoe meer divers.

Sommige idiomicheskie momentum sal nie moontlik wees om te slaag op die standaard bedryf lid bied. Byvoorbeeld, die werklike verdeling van die sin in Engels in ag neem die verskynsel van omkering van die vonnis. Afhangende van die gewenste effek word bereik in verskillende maniere. In die algemene gevoel, 'n inversie beteken die lede beweging op nie-kern plek. As 'n reël, omkerings deelnemers is die onderwerp en gesegde. Hul gewone prosedure is soos volg - die onderwerp, dan is die gesegde, dan optel en omstandighede. In werklikheid is vraende konstruksies ook inversies in 'n sekere sin deel van die gesegde na vore oorgedra word. Oor die algemeen, anti-sin gedeelte daarvan oorgedra word, wat uitgedruk kan word modale of hulpwerkwoord. Die omkering hier is almal dieselfde doel - om betekenisvolle klem op 'n spesifieke woord (of groep woorde) te maak, aandag van die leser / luisteraar om die spesifieke besonderhede van die state, om te wys dat hierdie voorstel is anders as die goedkeuring. Net hierdie transformasies so lank bestaan het, so natuurlik het dit in gebruik en is so algemeen gebruik dat ons hulle nie meer behandel as iets uit die gewone.

Rematicheskoe toekenning van sekondêre lede

Behalwe die gewone vak-gesegde inversie, kan gesien word die aanbieding van die voorpunt van 'n lid van 'n vonnis - definisie, omstandighede of toevoegings. Soms lyk dit heeltemal natuurlike en bied die sintaktiese struktuur van die taal, en soms dien as 'n aanduiding van die verandering van semantiese rol, en behels 'n permutasie oorblywende frase deelnemers. Die werklike verdeling van die vonnis in die Engelse taal impliseer dat, indien die skrywer nodig om te fokus op enige detail is, sit hy dit in die eerste plek, as die intonasie kan dit nie gekies word, of as jy kan na vore te bring, maar die dubbelsinnigheid kan voorkom onder sekere omstandighede. Of indien die skrywer is eenvoudig nie genoeg krag, wat kan verkry word deur seleksie van intonasie. Dit is dikwels in die grammatikale basis van die dieselfde is 'n permutasie van die onderwerp en aksie.

woordorde

Om oor verskillende soorte inversies praat as 'n manier om hierdie uit te lig of dat 'n deel van die voorstel moet in ag geneem word die standaard woordorde en die werklike verdeling van die sin met 'n tipiese, alledaagse benadering. Sedert lede bestaan dikwels uit paar woorde, maar die betekenis daarvan moet verstaan word slegs in die geheel, sal dit ook nodig om in ag geneem word as wat 'n integrale lid.

In die standaard scenario, die onderwerp kom altyd voor die gesegde. Dit kan uitgedruk word deur 'n selfstandige naamwoord of voornaamwoord in die algemeen geval, gerundium, infinitief, en die bysin. Die gesegde uitgedruk in terme van die werkwoord infinitief vorm self; deur die werkwoord, nie die draer self is 'n besondere sin met die toevoeging van semantiese werkwoord; na die hulpwerkwoord en die naam van die verteenwoordig, as 'n reël, 'n selfstandige naamwoord in die algemeen geval, die voornaamwoord in die objektiewe geval, of 'n adjektief. As 'n hulpwerkwoord werkwoord ligament of 'n modale werkwoord kan. Nominale gedeelte kan ewe goed uitgedruk in ander dele van spraak en frases.

Die kumulatiewe waarde van frases

Die teorie van werklike verdeling van die vonnis sê dat die eenheid van verdeeldheid, behoorlik omskryf, aansienlik help om te weet wat die teks sê. Die kombinasie van woorde kan 'n nuwe, ongewone, of glad nie eie aan hulle alleen die betekenis te verkry. Byvoorbeeld, voorsetsels, werkwoorde dikwels verander inhoud, hulle gee dit 'n pluraliteit van verskillende waardes, totdat die teendeel. Bepaling, soos wat kan heeltemal anders woordsoort optree, en selfs die klousules spesifiseer die betekenis van die woord, waaraan hulle verbonde. Konkretisering beperk gewoonlik die verskeidenheid van eienskappe van die voorwerp of gebeurtenis, en onderskei dit van die massa van die wil. In sulke gevalle moet die werklike verdeling van die sin noukeurig gedoen word en deeglik, want soms is die verband is so gedraai en skoongemaak tyd dat die onderwerp van die vereniging met 'n klas, vertrou net op die deel van die sin, ons veel skei van die werklikheid.

Die eenheid van verdeeldheid kan 'n blok van teks wat sonder verlies van kontekstuele verhoudinge deur hermeneutiese bepaal word genoem - dit is, wat, wat optree as 'n enkele integrale, of kan geparafraseer oorgedra. Die waarde daarvan kan verdiep, in die besonder, of op 'n meer oppervlakkige vlak geplaas word, maar nie afwyk van sy rigting. Byvoorbeeld, as ons praat oor die beweging up, dan moet dit opwaarts bly. Aard van die aksie, insluitend fisiese en stilistiese kenmerke, bewaar, maar bly gratis in die interpretasie van die besonderhede - wat, natuurlik, dit is beter om te gebruik om so naby aan die oorspronklike weergawe van die gevolglike, om sy potensiaal te openbaar.

Soek logika in die konteks van

Die verskil in sintaksis en logika afdeling is soos volg: - in terme van grammatika die belangrikste lid van die aanbiedings is onderworpe. In die besonder, is die werklike verdeling van die vonnis in die Russiese taal afgestoot deur hierdie stelling. Alhoewel, uit die oogpunt van 'n paar kontemporêre linguistiese teorieë, so 'n gesegde. Daarom, neem ons die algemene posisie en sê dat die skoolhoof is 'n lid van een van die komponente van die grammatikale fondamente. Wanneer die terme van die sentrale figuur van logika heeltemal 'n lid kan wees.

Die konsep van die werklike verdeling van die sin impliseer 'n groot figuur wat hierdie element is 'n belangrike bron van inligting, 'n woord of frase wat, in werklikheid, daartoe gelei dat die skrywer te praat (skryf). Dit is ook moontlik om meer uitgebreide kontakte en ooreenkomste uit te voer, as ons die verklaring neem in konteks. Soos ons weet, die grammatika in Engels te regeer, wat sin moet noodwendig teenwoordig wees, en die onderwerp en gesegde. As jy nie of kan nodig om die huidige onderwerp gebruik, om gebruik te word formeel teenwoordig in die grammatikale basis as onbepaalde voornaamwoorde, byvoorbeeld - «Dit» of «daar». Tog is die voorstelle dikwels gekoördineer met naburige en ingesluit in die algehele konsep van die teks. So, dit blyk dat die lede kan weggelaat word, selfs so belangrik as die onderwerp of gesegde, onvolhoubare vir die geheelbeeld. In hierdie geval, die werklike verdeling van die vonnis is slegs moontlik buite die kolletjies en uitroeptekens, en die ontvanger is gedwing om te gaan vir 'n verduideliking in die omliggende omgewing - dit is, in konteks. En in Engels, daar is gevalle waar selfs in die konteks van die tendens nie waargeneem word om die bekendmaking van hierdie lede.

Afgesien van spesiale gevalle van die gebruik van die verhale in 'n gewone wyse soos manipulasies betrokke demonstratiewe voorstelle (imperatiewe) en uitroepe. Werklike verdeling van 'n eenvoudige sin gebeur nie altyd nie makliker as die komplekse strukture as gevolg van die feit dat lede dikwels uitgelaat. Die uitroepe kan oor die algemeen net een woord, dikwels 'n tussenwerpsel of 'n deeltjie gelaat word. En in hierdie geval, na die verklaring korrek te interpreteer, is dit nodig om 'n beroep op die kulturele eienskappe van die taal.